اثر استروژن بر حافظه احترازی غیرفعال موش های صحرایی نر مدل بیماری آلزایمر

استروژن یکی از هورمون های جنسی است که اعمال زیادی را بر روی دستگاه عصبی مرکزی اعمال می کند و در یادگیری و حافظه مشارکت دارد. بیماری آلزایمر یک بیماری تخریب کننده نورونی است که حافظه بیمار را کاهش می دهد. هسته قاعده ای مینرت یکی از هسته های قاعده مغز جلویی است که در بیماری آلزایمر به شدت تحت تاثیر قرار می گیرد. بنابراین در این تحقیق اثر تزریق محیطی (داخل عضلانی) استرادیول بنزوات بر روی حافظه احترازی غیر فعال در موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی2±180 مورد بررسی قرار می گیرد. موش های صحرایی با تخریب الکتریکی دو طرفه هسته قاعده ای مینرت به گروه های تخریب، شاهد(تخریب+2/0 میلی لیتر حلال یا روغن کنجد)، استرادیول درمانی(تخریب+2/0، 4/0، 8/0، 2/1 میلی گرم/کیلوگرم استرادیول بنزوات) تقسیم می شدند. پس از گذشت یک هفته هر موش در دستگاه شاتل باکس مورد آموزش قرار می گرفت. در این ارزیابی دو فاکتور، زمان تاخیر در ورود به جعبه تاریک و زمان سپری شده در جعبه تاریک بعد از اعمال شوک مدنظر قرار می گرفت .نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری بین گروه کنترل یا شاهد و دیگر گروه ها نشان داد که 2/0 میلی گرم/کیلوگرم استرادیول هیچ بهبودی را در حافظه اعمال نکرده اما حافظه موش هایی که 0/4 و8/0 میلی گرم/ گیلوگرم استرادیول دریافت کرده می کردند، بهبود یافت (p<0.01, p<0.05). همچنین 2/1 میلی گرم/ گیلوگرم استرادیول اثر معنی داری را بر روی حافظه احترازی غیر فعال اعمال نکرد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که استرادیول بنزوات حافظه را به صورت وابسته به مقدار تحت تاثیر قرار می دهد. به نظر می رسد که استروژن از طریق تداخل عمل با سیستم کولینرژیک و به وسیله مکانسیم های ژنومیک و غیرژنومیک حافظه را بهبود می بخشد.